Hoofdstuk zeventien: Globalisering en communisme
Inhoudstafel
2. Economische globalisering
a. De destabiliserende effecten van de globalisering
b. Hoe globalisering de verspreiding van communistische ideologieën bevordert
c. Westers kapitalisme: het voeden van de Chinese Communistische Partij
3. Politieke globalisering
a. Uitbreiding van de communistische politieke macht via de VN
b. Ondermijning van de humanitaire idealen van de VN
c. Het wereldwijd promoten van communistische politieke ideeën
d. Wereldregering en totalitarisme
4. Culturele globalisering: een middel om de mensheid te corrumperen
a. De vernietiging van ‘s werelds culturele tradities
b. De rol van de VN in de verspreiding van gedegenereerde waarden
5. Handhaving van nationaal erfgoed en universele waarden
****
Inleiding
Het moderne vervoer, de telecommunicatie en de digitale netwerken hebben geografische gebieden doen krimpen en hebben grenzen die duizenden jaren bestonden doen verdwijnen. De wereld is kleiner geworden en het aantal interacties en uitwisselingen tussen landen is ongekend. Deze versterking van de wereldwijde samenwerking is een natuurlijk gevolg van de technologische ontwikkeling, de uitbreiding van de productie en de migratie. Dit soort globalisering is het resultaat van een natuurlijk historisch proces.
Er is echter nog een andere vorm van globalisering, die het resultaat is van communistische ideologieën die het natuurlijke proces kapen om de mensheid te ondermijnen. Wij zullen deze tweede vorm behandelen.
Vanaf de Renaissance is de menselijke geschiedenis een periode van dramatische veranderingen ingegaan. Aan het eind van de achttiende eeuw verhoogde de Industriële Revolutie de produktiviteit, wat sociale onrust veroorzaakte evenals diepgaande verschuivingen in filosofie en spiritualiteit. Naarmate de technologie voortschreed, werden materialistische en atheïstische ideeën steeds belangrijker; steeds meer mensen verwierpen de traditionele moraal en het geloof in het goddelijke.
Tegen deze historische achtergrond heeft het spook van het communisme de globalisering omgevormd tot een machtig instrument om mensen te scheiden van hun traditionele culturen en geloofsovertuigingen. Terwijl globalisering kansen biedt voor internationale samenwerking en begrip, stelt de afbraak van grenzen tussen naties en economieën het spook in staat de slechtste aspecten van zowel het communistische als het niet-communistische systeem te combineren, en brede politieke en culturele operaties na te streven om zijn agenda over de hele wereld te bevorderen. Het geglobaliseerde economische en financiële systeem vergemakkelijkt dit proces, waardoor het voor individuele gemeenschappen en naties nog moeilijker wordt om de aanval van het communistische spook te weerstaan.
Dit boek heeft benadrukt dat het communisme niet slechts een theorie is, maar een kwaadaardig spook. Het leeft en is, in het nastreven van zijn uiteindelijke doel om de mensheid te vernietigen, in staat tot bijna elke vorm van mutatie die het helpt zichzelf in stand te houden en uit te breiden. Sinds de jaren negentig gaat globalisering ogenschijnlijk over het bevorderen van democratie, markteconomie en vrijhandel, en stuit daarom op verzet van een aantal linkse groeperingen en figuren. Maar deze individuen beseffen niet dat het eigenlijk het communistische spook is dat op een ander vlak opereert. Het doel van het communisme is niet de globalisering te gebruiken om een betere wereld te scheppen, maar om de wereld over te nemen door een ideologie van globalistische controle op te leggen aan alle naties van de wereld.
Het globalisme heeft op verschillende fronten verbazingwekkende vooruitgang geboekt, met name op economisch, politiek en cultureel gebied. Als ideologische kracht heeft het globalisme vele gezichten en manifesteert het zich in uiteenlopende, zelfs oppervlakkig tegenstrijdige vormen – vaak wekt het vage gevoelens op over een wereld zonder oorlog, armoede, discriminatie of uitbuiting. Maar in de praktijk zijn de methoden die worden voorgesteld om deze dingen te bereiken in wezen vergelijkbaar met de utopische leugens van de communistische revolutie.
Hoewel alle naties een eigen cultuur en geschiedenis hebben, bevatten hun uiteenlopende tradities universele morele waarden die de gehele mensheid gemeen heeft. Nationale soevereiniteit en de culturele tradities van elke etnische groep spelen een belangrijke rol in het nationale erfgoed en de zelfbeschikking, en bieden collectieve bescherming tegen diverse bedreigingen, van natuurrampen tot militaire invasies. Bovendien helpen de nationale legenden en het religieuze geloof van een etnische groep het hele volk een gevoel van identiteit te bewaren en voorkomen ze dat een volk valt voor de kwade plannen van het spook.
Hoewel globalisten vaak beweren op te komen voor de culturen van alle etnische groepen, is het de afgelopen jaren steeds duidelijker geworden dat deze ideologie in feite dient om linkse doelen te versterken. In plaats van de traditionele cultuur, die geworteld is in geloof en deugd, te steunen, weerspiegelt het globalistische discours vaak de politieke correctheid, de ’sociale rechtvaardigheid’, de waarde neutraliteit en het absolute egalitarisme van links.
Het oprichten van een wereldregering, te beginnen met meer supranationale organen en regelgeving, is het voornaamste einddoel van het globalisme. De vorming van een wereldwijde superregering zou het communisme op een steenworp afstand brengen van de verwezenlijking van zijn doelstellingen om particuliere eigendomsrechten, soevereine staten, verschillende rassen en de traditionele cultuur van elke natie uit te roeien.
1. Globalisme en communisme
Karl Marx vermeldde het concept globalisme niet in zijn geschriften, maar gebruikte in plaats daarvan de term “wereldgeschiedenis”, die een soortgelijke connotatie heeft. In Het Communistisch Manifest beweerden Marx en medeauteur Friedrich Engels dat de wereldwijde expansie van het kapitalisme onvermijdelijk een grote proletariaatsklasse in de geïndustrialiseerde landen zou voortbrengen, en dat een proletarische revolutie spoedig de wereld zou overspoelen, waarbij het kapitalisme ten val zou worden gebracht en het ‘paradijs’ van het communisme zou worden bereikt. Marx en Engels schreven ook: “Het proletariaat kan dus alleen wereldhistorisch bestaan, net zoals het communisme, de activiteit van het proletariaat, alleen een ‘wereldhistorisch’ bestaan kan hebben.” [1] Dat wil zeggen, de verwezenlijking van het communisme hangt af van de gezamenlijke actie van het proletariaat over de hele wereld – de communistische revolutie moet een wereldwijde beweging zijn.
Later wijzigde Vladimir Lenin de doctrine van Marx en stelde voor dat de wereldrevolutie in Rusland kon worden begonnen, ondanks het overwegend landelijke karakter van de toenmalige Russische samenleving. In 1919 richtten de Sovjet-communisten in Moskou de Communistische Internationale op, met afdelingen verspreid over meer dan zestig landen. Lenin zei dat het doel van de Communistische Internationale de oprichting van een Wereldwijde Sovjet Republiek was. [2]
Jozef Stalin, de Sovjetleider die Lenin opvolgde, stond bekend om zijn tijdelijke beleid van ’socialisme in één land’, maar stelde in zijn boek Marxisme en de nationale kwestie verschillende doelen voor van de communistische wereldrevolutie. De Amerikaanse denker G. Edward Griffin vatte Stalin’s punten als volgt samen:
- De krachten van het kapitalisme over de hele wereld verwarren, desorganiseren en vernietigen.
- Alle naties samenbrengen in een enkel werelwijd economisch systeem.
- De ontwikkelde landen dwingen om langdurige financiële steun te verlenen aan de onderontwikkelde landen.
- De wereld verdelen in regionale groepen als een overgangsfase naar een totale wereldregering. Bevolkingen zullen gemakkelijker hun nationale loyaliteiten opgeven voor een vage regionale loyaliteit dan voor een wereldgezag. Later kunnen de regionale groepen [zoals de NAVO, de SEATO en de Organisatie van Amerikaanse Staten] een onderdeel worden van één werelddictatuur van het proletariaat. [3]
William Z. Foster, de voormalige nationale voorzitter van de Communistische Partij van de Verenigde Staten, schreef: “Een communistische wereld zal een verenigde, georganiseerde wereld zijn. Het economisch systeem zal één grote organisatie zijn, gebaseerd op het principe van planning dat nu in de USSR aan het ontstaan is. De Amerikaanse Sovjet regering zal een belangrijk onderdeel zijn in deze wereldregering.” [4]
Uit de daden van Marx, Lenin, Stalin en Foster alsook uit de ’gemeenschap van het menselijk lot’, voorgesteld door de leiders van communistisch China, blijkt dat communisten niet tevreden zijn met het uitoefenen van de macht in slechts een paar landen. Het communisme, in al zijn vormen, is uit op wereldheerschappij.
De proletarische wereldrevolutie zoals Marx die voor ogen had heeft zich niet door kunnen zetten. Wat hij dacht dat wanhopige en stervende kapitalistische samenlevingen waren, waren in plaats daarvan welvarende en bloeiende samenlevingen dankzij de instellingen van privé-eigendom en de rechtsstaat. Met de ineenstorting van het communistische kamp in de Sovjet-Unie en Oost-Europa en de aanvaarding van marktprincipes door de Chinese communistische partij, leek het erop dat de vrije wereld het communisme had overwonnen. Maar het communistische spook verbergt zich achter verschillende doctrines en bewegingen, terwijl communistische elementen zich uitbreiden en alle uithoeken van de wereld aantasten en infiltreren. Het socialisme – het eerste stadium van het communisme – heeft internationaal steeds meer terrein gewonnen, voortbordurend op de destabiliserende aspecten die het gevolg zijn van de globalisering en globalistische factoren.
Na de Tweede Wereldoorlog bleven de linkse krachten in de Europese landen groeien. De Socialistische Internationale, die een democratisch socialisme voorstond, omvatte politieke partijen uit meer dan honderd landen. Deze partijen waren in verschillende landen aan de macht en verspreidden zich over het grootste deel van Europa, waar zij een beleid van royale sociale bijstand, hoge belastingen en toenemend staatseigendom voerden.
De globalisering heeft de industrie in de VS uitgehold, de middenklasse ingekrompen, inkomens doen stagneren, rijk en arm gepolariseerd en tot scheuringen in de samenleving geleid. Dit heeft de groei van de populariteit van links en het socialisme in de Verenigde Staten sterk bevorderd en heeft het politieke spectrum in de wereld de laatste tien jaar sterk naar links doen verschuiven. Linkse krachten voeden anti-globaliseringsgevoelens en leggen de schuld voor de kwalen van de wereld bij het kapitalisme en pleiten voor socialistisch beleid.
Na de Koude Oorlog infiltreerden anti-traditionele tendensen in de ontwikkeling van de economische globalisering, met als doel de soevereiniteit van de economische fundamenten van elk land te ondermijnen. De menselijke hebzucht, die ooit binnen gemeenschappen werd beteugeld en beheerst, werd geïnternationaliseerd en werd zo een machtige mondiale kracht. Na de markthervormingen van de CCP hebben Westerse financiële machten in de laatste paar decennia rijkdommen die gedurende honderden jaren door de samenleving waren vergaard overgeheveld naar China en hebben op die manier de economie van het Chinese vasteland snel opgebouwd. De CCP gebruikte deze investeringen om haar regime overeind te houden, terwijl zij ervoor zorgde dat buitenlandse bedrijven en leiders in haar corrupte systeem verwikkeld geraakten.
Als hoofd van de communistische krachten in de wereld van vandaag streeft de CCP ernaar een socialistische economische supermacht op te bouwen en tegelijkertijd linkse en communistische partijen over de hele wereld te versterken. Haar totalitaire systeem heeft de regels van de normale handel op hun kop gezet en zij is van plan de verrijking die zij aan de democratische vrije markten heeft ontleend te gebruiken om deze van binnenuit over te nemen en te ondermijnen. De economische kracht van de CCP heeft ook haar politieke en militaire ambities aangewakkerd, aangezien zij tracht haar autoritaire communistische model over de gehele wereld te exporteren. Als we de mondiale strategie van de CCP bekijken vanuit het perspectief van Marx, Lenin en Stalin, dan zien we dat de wereld van vandaag veel van de voorwaarden voor een communistische revolutie in zich draagt.
2. Economische globalisering
Economische globalisering verwijst naar de integratie van ketens van mondiaal kapitaal, productie en handel, die begon in de jaren veertig en vijftig, rijpte in de jaren zeventig en tachtig en een wereldwijde norm werd in de jaren negentig. Internationale organisaties en ondernemingen waren de drijvende krachten, omdat zij eisten dat regelgeving en controles werden versoepeld om de vrije stroom van kapitaal en goederen mogelijk te maken.
Aan de oppervlakte werd de economische globalisering door de Westerse landen bevorderd om het kapitalisme wereldwijd te verspreiden. Helaas is globalisering echter een vehikel geworden voor het communistische spook. Globalisering heeft er met name toe geleid dat Westerse landen financiële steun verlenen aan het Chinese regime, waardoor een wederzijdse afhankelijkheid is ontstaan tussen de kapitalistische markteconomie en de socialistische totalitaire economie van de CCP. In ruil voor economische voordelen offert het Westen zijn geweten en universele waarden op, terwijl het communistische regime zijn controle uitbreidt door middel van economische dwang.
a. De destabiliserende effecten van de globalisering
Grote internationale organisaties, verdragen en regelgevingen zijn gevormd in het proces van globalisering, met name de globalisering van nationale economieën. Aan de oppervlakte lijkt het te gaan om de uitbreiding van het kapitalisme en de vrije markt. Maar in feite werkt de tendens in de richting van een verenigd systeem van economische controle, een systeem dat in staat is bevelen uit te vaardigen om het lot van ondernemingen in vele landen te bepalen. Nadat deze internationale financiële orde tot stand was gebracht, ontstond ook de tendens dat de ontwikkelde landen economische hulp op lange termijn aan de ontwikkelingslanden zouden geven – in overeenstemming met het eerder genoemde derde doel van Stalin.
Bij het verlenen van financiële hulp passen internationale financiële organisaties, zoals de Wereldbank, gewoonlijk macro-economisch interventionisme toe – iets wat niet alleen autoritair is maar ook de vrije markt ondermijnt. Het gaat ook voorbij aan de sociale, culturele en historische omstandigheden van het ontvangende land. Het resultaat is minder vrijheid en nationale soevereiniteit en meer gecentraliseerde economische controle. De Amerikaanse geleerde James Bovard schreef dat de Wereldbank “de nationalisatie van de economieën van de Derde Wereld sterk heeft bevorderd en de politieke en bureaucratische controle over het leven van de armsten der armen heeft vergroot.” [5]
De economische globalisering heeft ook bijgedragen tot de ontwikkeling van een homogene wereldcultuur, die heeft geleid tot een grote uniformiteit in consumententrends en uniforme productie- en consumptiemechanismen. Veel kleine bedrijven en bedrijven die verbonden zijn met plaatselijke etnische groepen zijn eenvoudigweg weggevaagd door de golf van globalisering. Meer en meer mensen zijn de voorwaarden of de stimulansen kwijtgeraakt om vrij handel te drijven binnen hun eigen grenzen.
Naarmate de vooruitgang op het gebied van communicatie en reizen de wereld meer met elkaar verbond, leek het alsof globalisering financiële welvaart en democratische waarden zou brengen aan het hele wereldwijde dorp. In veel gevallen heeft het tegendeel plaatsgevonden.
Ontwikkelingslanden worden onderdeel van een wereldwijde productieketen, wat leidt tot verzwakking van hun economische soevereiniteit en, in sommige gevallen, tot het falen van de staat. Sommige landen gaan gebukt onder schulden en de noodzaak om aan de aflossingen te voldoen, waardoor het fundament van de vrije kapitalistische economie in die landen fundamenteel wordt afgebroken.
Globalisering verzwakt ontwikkelingslanden ook op andere manieren. In het begin van de jaren 2000 opende Jamaica zijn markten en begon het grote hoeveelheden goedkope melk in te voeren. Hierdoor werd melk betaalbaarder voor meer mensen, maar gingen lokale melkveehouders ook failliet, omdat ze niet konden concurreren tegen de vloedgolf van goedkope importproducten. Mexico had vroeger talrijke fabrieken voor de lichte industrie, maar nadat Peking was toegetreden tot de Wereldhandelsorganisatie (WTO), zijn de meeste van die banen naar China verhuisd, dat Mexico qua industriële capaciteit en arbeidskosten kon overtreffen. Tijdens de Aziatische financiële crisis van 1997 stelde Thailand zijn zwakke financiële systeem open voor internationale investeringen, wat tijdelijk welvaart bracht. Maar toen de buitenlandse investeringen wegtrokken, kwam de Thaise economie tot stilstand. Ook de buurlanden ondervonden de negatieve gevolgen.
In veel ontwikkelingslanden met overvloedige natuurlijke hulpbronnen zijn buitenlandse investeringen binnengestroomd, maar is er maar heel weinig economisch voordeel gegenereerd voor de plaatselijke bevolking. Globalisering beweert democratie te brengen in ontwikkelingslanden, maar in werkelijkheid heeft het corrupte ambtenaren sterker gemaakt terwijl het grote publiek aan zijn lot werd overgelaten.
Zoals professor Dani Rodrik van Harvard’s John F. Kennedy School of Government verklaarde, stelt globalisering een ‘trilemma’: “We kunnen niet tegelijkertijd democratie, nationale vastberadenheid, en economische globalisering nastreven.” [6] Dit is de fatale fout van globalisering en is een eigenschap die gemakkelijk uitgebuit kan worden door het communisme.
De voordelen en kansen die de globalisering heeft opgeleverd, zijn vaak beperkt gebleven tot een klein aantal elites. In veel landen heeft de globalisering de ongelijkheid vergroot, zonder dat er oplossingen voor de lange termijn voorhanden lijken te zijn.
b. Hoe globalisering de verspreiding van communistische ideologieën bevordert
De communistische ideologie van het egalitarisme en het ethos van de strijd hebben de wereld rondgereden op de rug van de globalisering. Het heeft nationale soevereiniteit uitgehold, regionale onrust verergerd en archetypische marxistische conflicten tussen ’de onderdrukker’ en ’de onderdrukten’ aangewakkerd, die door linksen worden gebruikt als ideologische wapens in hun strijd tegen de vrije markt, privé-bezit en andere aspecten van de ‘oude samenleving’.
De door de globalisering veroorzaakte polarisatie tussen arm en rijk leidt tot een zichzelf in stand houdende cyclus. In de westerse landen heeft de enorme uitstroom van banen en hele bedrijfstakken de lagere en middenklasse tot slachtoffer van de globalisering gemaakt. In de Verenigde Staten heeft de massale uitstroom van kapitaal en technologie naar de Volksrepubliek China (VRC) geleid tot het verlies van miljoenen banen in de verwerkende industrie, waardoor industrieën verloren zijn gegaan en de werkloosheid is gestegen. Van 2000 tot 2011 werden vijfenzestigduizend fabrieken gesloten en gingen 5,7 miljoen, of 33 procent, van de banen in de verwerkende industrie verloren. [7]
De kloof tussen rijk en arm wordt in de Verenigde Staten al tientallen jaren groter. In de afgelopen dertig jaar is de groei van het gemiddelde loon (gecorrigeerd voor inflatie) vertraagd, waardoor de werkende armen zijn ontstaan – mensen die zevenentwintig weken per jaar werken of werk zoeken, maar van wie het inkomen onder het officiële armoedeniveau ligt. In 2016 werden 7,6 miljoen Amerikanen tot de werkende armen gerekend. [8]
Deze polarisatie is een vruchtbare bodem voor communistische en linkse bewegingen. Economische problemen beïnvloeden elk aspect van de samenleving, maar de vraag naar een oplossing voor de als oneerlijk gepercipieerde inkomensverdeling heeft geleid tot een golf van socialistische ideologieën en tot activisme voor ‘sociale rechtvaardigheid’. Intussen heeft de uitbreiding van de sociale uitkeringen op haar beurt meer arme gezinnen gecreëerd, waardoor een vicieuze cirkel is ontstaan van verminderde produktiviteit en individuele afhankelijkheid van de staat.
Sinds 2000 is de linkse ideologie steeds invloedrijker geworden in de Verenigde Staten, met jongeren die steeds meer naar links opschuiven over sociale, economische en politieke kwesties. Bij de verkiezingen van 2016 was er duidelijk een stijgende vraag naar socialisme, samen met een toenemende politieke polarisatie. Deze verschuivingen zijn voor een groot deel te wijten aan de gevolgen van de globalisering. Naarmate de Westerse democratische samenlevingen meer leken te lijden onder de economische en sociale problemen, leek tegelijk ook de kracht van het communisme groter en triomfantelijker te zijn op het wereldtoneel.
Zonder scrupules bespeelt het communistische spook beide kanten van een kwestie om zijn doelen te bereiken. Zo zijn met de opmars van de globalisering ook anti-globaliseringscampagnes op gang gekomen, allereerst door de grootschalige gewelddadige protesten eind 1999 in Seattle tegen de ministeriële conferentie van de WTO. Drie grootschalige internationale conferenties in 2001 (de top van de Amerika’s in Québec, Canada; de top van de Europese Unie in Göteborg, Zweden; en de economische top van de Groep van Acht in Genua, Italië) werden ook door dergelijke demonstraties geteisterd.
Wereldwijde anti-globaliseringscampagnes hebben deelnemers van verschillende achtergronden aangetrokken. De overgrote meerderheid bestond uit linkse tegenstanders van het kapitalisme in het algemeen, met inbegrip van vakbonden en milieu-organisaties, maar ook uit slachtoffers van de globalisering en de kansarmen. Als gevolg daarvan heeft het publiek, zowel de voor- als de tegenstanders van globalisering, uiteindelijk onbedoeld de doelstellingen van het communisme gediend.
c. Westers kapitalisme: het voeden van de Chinese Communistische Partij
Bij het beoordelen van de successen van de globalisering noemen geleerden vaak de Volksrepubliek China, die snel opkwam als ‘s werelds op één na grootste economie. Velen voorspelden dat China uiteindelijk de Verenigde Staten zou vervangen als ‘s werelds grootste economie.
Terwijl Mexico, bij voorbeeld, low-end produktie als model nam, trachtte de Volksrepubliek China de meest geavanceerde technologie uit het Westen te halen en vervolgens haar concurrenten te vervangen. Daartoe moesten bedrijven uit ontwikkelde landen joint ventures opzetten met Chinese bedrijven om op de Chinese markt te kunnen verkopen, die de CCP vervolgens gebruikte om sleuteltechnologieën te ontfutselen. De partij paste tal van methoden toe, van het afdwingen van technologieoverdracht tot regelrechte diefstal via hacking. Nadat de VRC deze geavanceerde technologie in handen had gekregen, maakte zij van haar voordeel gebruik om laaggeprijsde producten op de wereldmarkt te dumpen. Met behulp van uitvoerkortingen en subsidies versloeg het Chinese vasteland concurrenten met prijzen onder de marktprijs en verstoorde het de orde van de vrije markten.
Terwijl de meeste ontwikkelingslanden hun binnenlandse markten openstelden, creëerde de CCP tal van handelsbelemmeringen voor buitenlandse bedrijven die actief zijn in of handel drijven met China. De CCP heeft echter enorm geprofiteerd van de regels van de WTO bij haar toetreding in 2001, en tegelijkertijd van de wereldmarkt om Chinese producten in het buitenland te dumpen. De partij verzuimde sleutelsectoren – waaronder telecommunicatie, banken en energie – open te stellen, wat ervoor zorgde dat het Chinese vasteland kon profiteren van de wereldwijde economie terwijl het zijn eigen verplichtingen niet nakwam.
Afgekocht door economische winst, kneep de Westerse wereld een oogje dicht en hield zich doof voor de flagrante schendingen van de mensenrechten door de CCP en de internationale gemeenschap bleef genereuze gunsten toekennen aan het regime. Te midden van de globalisering heeft het machtige Chinese communistische regime, samen met een moreel corrupte Chinese samenleving, de markteconomie en de handelsvoorschriften in het Westen een slag toegebracht.
De VRC heeft de regels genegeerd en alle voordelen van de globalisering geplukt. In zekere zin is de globalisering voor de Communistische Partij als een bloedtransfusie geweest, waardoor een wegkwijnende communistische staat weer tot leven kon komen. Achter de manipulatie van de globalisering gaat de verborgen bedoeling schuil om de CCP overeind te houden door de herverdeling van de rijkdom.
De globalisering is een proces geweest dat de CCP heeft gered en haar een hernieuwde politieke legitimiteit heeft gegeven. Terwijl de Partij haar socialistische spieren versterkte met kapitalistische voedingsstoffen, raakte het Westen in relatief verval, waardoor de CCP nog meer vertrouwen kreeg in haar communistisch totalitarisme en mondiale ambities. De opkomst van het Chinese vasteland was ook een bron van grote opwinding voor talrijke socialisten en leden van links overal ter wereld.
Terwijl haar economie groeide, heeft de VRC haar inspanningen geïntensiveerd om te infiltreren in mondiale economische organisaties, waaronder de WTO, het Internationaal Monetair Fonds, de Wereldbank, de VN Organisatie voor Industriële Ontwikkeling, en andere. Wannneer ze eenmaal belangrijke posten in deze organisaties bezetten, halen de Chinese functionarissen deze organisaties ertoe over met het regime samen te werken ten einde de plannen van de Partij te bekrachtigen en haar beleid te verdedigen.
Het CCP-regime gebruikt internationale economische organisaties om zijn eigen economische agenda en corporatistisch model uit te voeren. Als zijn ambities niet worden gestopt, zullen de economische en politieke gevolgen voor de wereld rampzalig zijn.
3. Politieke globalisering
Politieke aspecten van globalisering zijn onder meer de toegenomen samenwerking tussen staten, de opkomst van internationale organen en de formulering van internationale agenda’s en verdragen. Door de opkomst van dergelijke internationale instellingen en van regels en voorschriften die de landsgrenzen overschrijden, hebben deze organisaties zich ontwikkeld tot bastions van internationale macht, waardoor de nationale soevereiniteit wordt verzwakt en de culturele, sociale en morele grondslagen van de afzonderlijke naties worden uitgehold. Onder het mom van het bevorderen van wereldvrede en internationaal begrip, beogen globalistische instellingen de macht te consolideren voor de geleidelijke voortgang van het communistische programma.
Het communistische spook bevordert en gebruikt internationale organisaties om de kracht van linkse factoren te versterken, waarbij de marxistische filosofie van strijd en de verwrongen definities van mensenrechten en vrijheid van communistische regimes worden bevorderd. Het globalisme bevordert socialistische ideeën op wereldschaal, inclusief pogingen om rijkdom te herverdelen en een wereldregering te vormen om uiteindelijk de hele mensheid onder totalitair bewind te brengen.
a. Uitbreiding van de communistische politieke macht via de VN
De Verenigde Naties, de grootste internationale organisatie, werden na de Tweede Wereldoorlog opgericht om de samenwerking en coördinatie tussen landen te versterken. Als supranationale entiteit is de VN gebruikt door communistische krachten in hun streven naar verzwakking en afschaffing van natie-staten. Vanaf haar oprichting werd de VN gecompromitteerd door het door de Sovjet-Unie geleide communistische blok, en zij heeft gediend als een instrument om de belangen van communistische regimes te bevorderen.
Toen de VN werd opgericht en haar handvest werd opgesteld, was de Sovjet-Unie één van de sponsorlanden en een permanent lid van de Veiligheidsraad, en speelde zo een beslissende rol. De secretaris-generaal van de VN-Conferentie over Internationale Organisatie in 1945 was Alger Hiss, ambtenaar op het ministerie van Buitenlandse Zaken van de VS en belangrijk adviseur van president Franklin D. Roosevelt. Nog geen vijf jaar later werd Hiss veroordeeld wegens meineed op basis van de beschuldiging een Sovjet-spion te zijn. Het Handvest en de verdragen van de VN bevatten ‘achterdeurtjes’ die gunstig zijn voor communistische regimes, hetgeen waarschijnlijk veel te maken heeft met de betrokkenheid van Hiss. Deze verdragen zijn gebruikt om direct of indirect communistische ideeën te bevorderen en de communistische macht uit te breiden.
De hoofden van veel belangrijke VN-organisaties zijn communisten of gelijkgezinden. Een aantal secretarissen-generaal zijn socialisten en marxisten geweest. De eerste, Trygve Lie, was bijvoorbeeld een Noorse socialist die aanvankelijk veel steun kreeg van de Sovjet-Unie. Zijn belangrijkste taak was te pleiten voor de toetreding van de Volksrepubliek China tot de Verenigde Naties.
Zijn opvolger, Dag Hammarskjöld van Zweden, was een socialist en een sympathisant van een wereldwijde communistische revolutie. Hammarskjöld probeerde vaak de hooggeplaatste CCP-functionaris Zhou Enlai ter wille te zijn. De derde secretaris-generaal, U Thant van Birma (ook bekend als Myanmar), was een marxist die geloofde dat de idealen van Lenin in overeenstemming waren met het VN-Handvest. De zesde secretaris-generaal, Boutros Boutros-Ghali van Egypte, begon zijn politieke carrière in het regime van Gamal Abdel Nasser en was vroeger vice-voorzitter van de Socialistische Internationale. [9] Dit in overweging nemende, is het gemakkelijk te begrijpen waarom de hoofden van communistische regimes regelmatig de hoogste beleefdheidsbetuigingen ontvangen van de Verenigde Naties.
De hoogste opdracht van de VN is het handhaven van de vrede en veiligheid in de wereld. Haar vredestroepen staan onder toezicht van de onder-secretaris-generaal voor politieke zaken en vredesopbouw. Van de veertien personen die deze functie van 1946 tot 1992 hebben bekleed, waren er dertien Sovjetburgers. Hoewel de Sovjet-Unie “het bewaren van de wereldvrede” als slogan gebruikte, heeft het regime zijn poging om de communistische macht uit te breiden nooit opgegeven, en het had er geen belang bij bij te dragen aan de wereldvrede. Haar werkelijke doel was de VN te kapen en deze te gebruiken als een pro-socialistische organisatie om de communistische beweging vooruit te helpen. De communistische invloed was zo verankerd in de VN, dat de organisatie fungeerde als een ware dekmantel voor de Sovjet-Unie. FBI directeur J. Edgar Hoover verklaarde in 1963 dat communistische diplomaten die aan de VN waren toegewezen “de ruggengraat vormen van de Russische inlichtingendiensten in dit land.” [10]
Zelfs na de ineenstorting van het Sovjetblok bleef de communistische erfenis wijdverbreid in de VN. The Wall Street Journal berichtte in 1991, aan de vooravond van de ineenstorting van de Sovjet-Unie: “Velen van hen die werkzaam zijn binnen het Secretariaat, of op missies in de omgeving daarvan, stellen dat het communisme een erfenis heeft achtergelaten binnen de VN-bureaucratie. … ‘Het werkt als de angel van een schorpioen,’ zegt een VN-professional. De schorpioen – het Oostblok socialisme – sterft. Maar de angel blijft giftig, en steekt nieuwe slachtoffers. … [In de loop der jaren] merkten westerlingen die bij de VN werkten … dat ze omringd werden wat velen een communistische maffia hebben genoemd.” [11]
Tegenwoordig gebruikt de CCP de VN als propagandaplatform. Topambtenaren van de VN, waaronder de secretaris-generaal, hebben bijvoorbeeld reclame gemaakt voor OBOR (One Belt, One Road), een wereldwijd infrastructuur- en investeringsinitiatief van de CCP, als een manier om de armoede in de ontwikkelingslanden aan te pakken. In werkelijkheid is het initiatief een middel voor de CCP om haar internationale hegemonie uit te breiden. OBOR heeft veel landen in een schuldencrisis gestort; Pakistan bijvoorbeeld heeft het Internationaal Monetair Fonds om een financiële injectie van $6 miljard gevraagd vanwege de schuld die het land heeft als gevolg van OBOR-leningen. Andere landen werden gedwongen de controle over kritieke infrastructuur aan de VRC af te staan. Sri Lanka heeft zijn strategische haven Hambantota voor negenennegentig jaar aan Peking moeten verhuren om zijn schuld af te lossen. Bovendien stelt het initiatief de CCP in staat controle uit te oefenen over de politiek en de economie van de deelnemende landen, terwijl de mensenrechten en de democratie in die landen worden ondermijnd. [12]
b. Ondermijning van de humanitaire idealen van de VN
Een andere doelstelling van de Verenigde Naties is het verbeteren van de mensenrechten en het bevorderen van de vrijheid; dit is een universeel beginsel. Maar de CCP ontkent, samen met andere corrupte regimes, de universaliteit van de mensenrechten. De Communistische Partij beweert dat de mensenrechten de interne aangelegenheden van elk land zijn, en gebruikt dit als een excuus voor haar monsterlijke onderdrukking van godsdienstvrijheid, etnische minderheden en dissidenten. De CCP prijst zichzelf zelfs als verdediger van de mensenrechten, beweert dat zij honderden miljoenen mensen uit de armoede heeft ’bevrijd’ en strijkt de eer op van het harde werk en de vindingrijkheid van het Chinese volk.
De CCP heeft de VN gebruikt als een platform om de democratische waarden van het Westen aan te vallen en vertrouwt op haar allianties met ontwikkelingslanden om de inspanningen van vrije naties om universele waarden te bevorderen, te ondermijnen. Door de manipulatie van communistische factoren heeft de VN niet alleen weinig gedaan om de mensenrechten te verbeteren, maar is het ook een instrument geworden dat door communistische regimes wordt gebruikt om hun slechte staat van dienst op het gebied van de mensenrechten wit te wassen. Dore Gold, voormalig ambassadeur van Israël bij de VN, verklaarde: “De VN is geen goedaardig maar wel een ondoeltreffend wereldorgaan. Het heeft in feite de chaos in de wereld versneld en verspreid.” Gold schetste talloze voorbeelden, waaronder de ’waardenneutraliteit’ van de VN en de immoraliteit van ’morele gelijkwaardigheid’ en ’moreel relativisme’ (allemaal linkse concepten die bedoeld zijn om universele morele waarden te ontkennen); de algemene corruptie van de organisatie; het feit dat ondemocratische landen de meerderheid van de stemmen mogen hebben; en de mate van controle die aan communistische regimes wordt gegeven. [13] Hij noemde de VN een “verwerpelijke mislukking”, en schreef dat het “gedomineerd werd door anti-Westerse krachten, dictaturen, staatssponsors van terrorisme, en Amerika’s ergste vijanden.” [14]
Zo mogen landen met een slechte staat van dienst op het gebied van de mensenrechten lid worden van de Raad voor de mensenrechten, waardoor de waarde van de mensenrechtentoetsingen door de Raad volledig in het gedrang komt. Bovendien heeft de Volksrepubliek China veel ontwikkelingslanden omgekocht, waardoor alle kritiek op het mensenrechtenbeleid van het communistische regime in de kiem is gesmoord. Door de tirannie van de meerderheid is de VN een instrument geworden voor communistische regimes om herhaaldelijk pogingen van vrije landen te blokkeren om vrijheid en mensenrechten te bevorderen. Dit heeft de Verenigde Staten ertoe gebracht zich terug te trekken uit de Raad voor de Mensenrechten, die door autoritaire staten werd gekaapt. De zogenaamde internationale verdragen die zijn aangenomen, hebben niets gedaan om de totalitaire landen aan banden te leggen; zij spreken enkel de slogans en de slagzinnen uit, maar doen niets om ze ten uitvoer te brengen.
Het Handvest van de VN lijkt sterk op de grondwet van de Sovjet-Unie en staat lijnrecht tegenover de grondwet van de VS. Het doel van het handvest is niet om de rechten van de mensen te beschermen, maar om de belangen van de politieke leiders te dienen. Evenzo gaf de Sovjet-Grondwet de burgers oppervlakkig gezien een aantal rechten, maar in feite werden veel specifieke wetten omschreven als ’binnen de werkingssfeer van de wet’, waardoor het Sovjet-regime de burgers willekeurig hun rechten kon ontnemen volgens zijn interpretaties van ’binnen de werkingssfeer van de wet’. Het VN-Handvest en de verschillende verdragen en overeenkomsten definiëren de rechten van de mens op dezelfde dubbelzinnige manier. In het Internationaal Verdrag Inzake Burgerrechten en Politieke Rechten bijvoorbeeld worden uitspraken als “een ieder heeft het recht” gekoppeld aan bepalingen als “de bovengenoemde rechten zijn aan geen enkele beperking onderworpen, behalve aan die welke bij de wet zijn voorzien”. Dit is niet zomaar een willekeurige of toevallige keuze van blauwdruk, maar een achterdeurtje dat door de communistische krachten doelbewust is ingebouwd.
Griffin schreef: “In feite kan elk recht dat in het VN-verdrag inzake de rechten van de mens is opgenomen, wettelijk worden ontzegd als dat naar het oordeel van politici “noodzakelijk is ter bescherming van de nationale veiligheid, de openbare orde, de openbare veiligheid, de volksgezondheid, de openbare zeden, of de rechten, vrijheden of reputatie van anderen”. De meeste oorlogen en nationale misdaden worden gepleegd in de naam van een van deze [bepalingen].” [15] Het is moeilijk voor vrije landen om burgers willekeurig van hun vrijheid te beroven, maar communistische regimes kunnen openlijk gebruik maken van mazen in de mensenrechtencode van de VN.
c. Het wereldwijd promoten van communistische politieke ideeën
Het communistische spook stelt via zijn agenten herhaaldelijk mondiale problemen aan de orde en beweert dat deze problemen alleen kunnen worden opgelost door internationale samenwerking en mondiale machtsstructuren. Haar ware doel is het vestigen van een wereldregering. Dientengevolge worden verschillende landen steeds meer beperkt en gereguleerd door een groeiend aantal internationale verdragen, waardoor hun nationale soevereiniteit wordt verzwakt.
Veel groepen steunen dit soort internationale machtsstructuren, en hoewel dergelijke groepen niet noodzakelijkerwijs communistisch zijn, stroken hun beweringen met de communistische doelstellingen – dat wil zeggen, om uiteindelijk de afzonderlijke naties af te schaffen en een wereldregering te vestigen.
In Hoofdstuk Zestien hebben we uiteengezet hoe het communisme de claim van milieubescherming gebruikt om zijn agenda te bevorderen. Het milieuactivisme is hand in hand gegaan met het streven om de nationale soevereiniteit te verzwakken en supranationale politieke macht te bevorderen. Een media persoonlijkheid zei op de Dag van de Aarde 1970: “De mensheid heeft een wereldorde nodig. Een volledig soevereine natie is niet in staat om de vergiftiging van het milieu aan te pakken. … Het beheer van de planeet, of we het nu hebben over de noodzaak om oorlog te voorkomen of de noodzaak om ultieme schade aan de levensomstandigheden te voorkomen, vereist daarom een wereldregering.” [16]
Het Humanistisch Manifest II van 1973 verklaarde ook: “We hebben een keerpunt bereikt in de menselijke geschiedenis waar de beste optie is de grenzen van nationale soevereiniteit te overstijgen en te streven naar de opbouw van een wereldgemeenschap. … Zo zien wij uit naar de ontwikkeling van een systeem van wereldrecht en een wereldorde gebaseerd op transnationaal federaal bestuur.” [17]
In feite kwam de oprichting van het VN-milieuprogramma er precies omdat een groep die in 1972 pleitte voor een mondiale confederatie, het milieuprobleem als een wereldprobleem beschouwde en daarom opriep tot de ontwikkeling van mondiale oplossingen en de oprichting van een mondiaal milieubeschermingsagentschap. De eerste directeur was Maurice Strong, een Canadees met een sterk socialistische inslag.
Op de VN-milieutop van 1992 in Rio de Janeiro (ook bekend als de VN-conferentie over milieu en ontwikkeling) stemden 178 regeringen voor de goedkeuring van Agenda 21. Deze blauwdruk van achthonderd bladzijden bevat onder meer bepalingen over het milieu, vrouwenrechten, medische zorg, enz. Een invloedrijke milieuonderzoeker die ambtenaar werd bij het VN-milieuprogramma, zei: “Nationale soevereiniteit – de macht van een land om gebeurtenissen op zijn grondgebied te controleren – heeft veel van haar betekenis verloren in de wereld van vandaag, waar grenzen stelselmatig worden overschreden door vervuiling, internationale handel, financiële stromen en vluchtelingen. … Landen staan in feite delen van hun soevereiniteit af aan de internationale gemeenschap en beginnen een nieuw systeem van internationaal milieubeheer te creëren als een middel om anders onbeheersbare problemen op te lossen.” [18]
Oppervlakkig gezien lijken veel argumenten voor een wereldregering redelijk, maar hun werkelijke doel is de verspreiding van het communisme en de overheersing van de wereld. Communistische regimes veroordelen vaak openlijk inmenging in de aangelegenheden van andere landen, terwijl zij zelf actief deelnemen aan de verschillende internationale organisaties die het concept van wereldbestuur propageren.
Boutros-Ghali gaf de aanzet tot een snelle opmars van de VN in de richting van een wereldregering tijdens zijn ambtstermijn als secretaris-generaal van 1992 tot 1996. Hij riep op tot de vorming van een permanent VN-leger en drong aan op het recht om belastingen te innen. [19] De Verenigde Staten verzetten zich ertegen dat hij een tweede termijn zou vervullen, en men kan zich slechts voorstellen hoeveel machtiger de VN vandaag zou zijn zonder die tussenkomst.
In 2002 zei secretaris-generaal Kofi Annan: “In een tijdperk van onderlinge afhankelijkheid is wereldburgerschap een cruciale pijler van vooruitgang.” Robert Chandler, een voormalig kolonel van de Amerikaanse luchtmacht en strateeg van het Witte Huis, was van mening dat Annan’s zogenaamde vooruitgang een bedreiging vormde voor de nationale soevereiniteit en de weg vrijmaakte voor een wereldwijde burgermaatschappij onder het bestuur van een “massale, gezichtsloze internationale bureaucratie, die … individuen zou degraderen tot de status van werkmieren in een socialistisch autoritair universum.” VN programma’s zoals Teaching Toward a Culture of Peace werden feitelijk georganiseerd en overzien door ultra-linksen, van wie Chandler geloofde dat zij de bedoeling hadden de nationale soevereiniteit te vernietigen. [20]
Het boek The Naked Communist uit 1958 schetste de vijfenveertig doelen van communisten, waarvan er één luidt: “Bevorder de V.N. als de enige hoop voor de mensheid. Als het handvest wordt herschreven, eis dan dat het wordt opgesteld als een regering van een eengemaakte wereld met zijn eigen onafhankelijke strijdkrachten.” [21] Een wereldregering kan niet op korte termijn tot stand worden gebracht; dus gebruiken communisten en globalisten verschillende kwesties om internationale instellingen op verschillende gebieden op te richten, om vervolgens de eenheid van deze instellingen te bevorderen en te blijven pleiten voor afhankelijkheid van de VN.
d. Wereldregering en totalitarisme
Er is niets mis met het zich voorstellen van een betere wereld of toekomst. Het streven naar een wereldregering om alle problemen van de mensheid op te lossen verschilt echter niet van het dwaalspoor van de ’dictatuur van het proletariaat’ of centrale planning die door het communisme wordt gepropageerd.
Het pleiten voor een wereldregering, het versterken van de rol van de VN, het afschilderen van de VN als een wondermiddel voor het oplossen van alle problemen in de wereld van vandaag – dit alles maakt deel uit van een poging om voor God te spelen en de toekomst van de mensheid te regelen. Indien een dergelijk regime zou worden ingesteld, zou het onvermijdelijk afglijden naar communistisch totalitarisme.
Om landen aan te trekken zich bij haar aan te sluiten, zou een wereldregering steevast verleidelijke voordelen, beloften van welvaart en een blauwdruk van een globaal utopia voor de mensheid aanbieden. Een onvermijdelijk probleem waarmee een wereldregering echter te maken krijgt, is hoe zij haar beleid – politiek, militair, economisch of anderszins – daadwerkelijk kan uitvoeren. Om haar beleid op wereldschaal door te zetten, zou zo’n regering niet de vorm kunnen aannemen van een vrije republiek zoals die van de Verenigde Staten; noodzakelijkerwijs zou het een totalitair regime zijn, zoals dat van de Sovjet-Unie of de Volksrepubliek China. Deze centralisatie zou de macht van de regering tot een ongeëvenaard niveau verheffen, en haar controle over de maatschappij zou ongekend zijn. In dit stadium zou een dergelijke wereldregering zich niet bekommeren om het bereiken van consensus onder de aangesloten landen of om het nakomen van afspraken die met hen zijn gemaakt; in plaats daarvan zou zij zich uitsluitend richten op de krachtdadige uitvoering van haar beleid.
In de wereld van vandaag bestaan er grote verschillen tussen landen. Veel landen hebben noch een orthodox geloof noch vrije samenlevingen, om nog maar te zwijgen van eerbied voor de mensenrechten of hoge morele normen. Als landen zich zouden verenigen om een wereldregering te vormen, zou die regering de laagste standaard onder hen moeten aannemen, en alle eisen met betrekking tot geloof en overtuiging, moraliteit en mensenrechten moeten schrappen. Met andere woorden, landen zouden een vrijbrief krijgen voor deze kwesties, omdat het concept van zogenaamde ’neutraliteit’ in religie, moraliteit en mensenrechten zou worden gebruikt om hen te verenigen. Een wereldregering zou onvermijdelijk een mainstream cultuur bevorderen om de wereld te verenigen, ondanks het feit dat elk land zijn eigen culturele tradities en religieuze overtuigingen heeft.
Van de deskundigen, geleerden en regeringsfunctionarissen die actief pleiten voor een wereldregering, zijn de meesten atheïsten of aanhangers van progressieve opvattingen over religieus geloof. Het is duidelijk dat een wereldregering atheïsme als kernwaarde zou hebben – een onvermijdelijk gevolg, gezien het feit dat communisme de kracht achter een wereldregering is. Omdat culturele en taalkundige verschillen tussen volkeren een mondiaal gezag in de weg zouden staan, verzetten voorstanders van een wereldregering zich bovendien vaak tegen begrippen als patriottisme of lokalisme, die essentieel zijn voor het welzijn van natie-staten. De regering van een land of regio waarvan de bevolking geen gemeenschappelijk geloof en cultuur heeft, zou alleen op totalitaire heerschappij kunnen vertrouwen om aan de macht te blijven, en het resultaat zou het verlies van individuele vrijheid zijn.
Om haar heerschappij te handhaven zou een wereldregering met geweld een ideologische heropvoeding doorvoeren. Om fragmentatie of onafhankelijkheidsbewegingen van de aangesloten landen te voorkomen, zou een wereldregering haar leger en politiemacht aanzienlijk versterken en haar controle over de vrijheid van meningsuiting en de media verscherpen.
Uiteindelijk kan een wereldregering alleen gerealiseerd worden als een totalitair project, met dezelfde onderwerping, mishandeling en degradatie van zijn onderdanen als de communistische regimes vandaag de dag en door de geschiedenis heen. Maar in plaats van beperkt te blijven tot één land, zou dit totalitarisme zich uitstrekken over de hele wereld, waardoor het communistische spook praktisch geen tegenstand zou ondervinden in zijn plan om de traditionele cultuur van de mensheid te corrumperen, het geloof in het goddelijke uit te roeien, en uiteindelijk de mensheid zelf te vernietigen.
4. Culturele globalisering: een middel om de mensheid te corrumperen
Naarmate culturele uitwisselingen en kapitaalstromen zich over de hele wereld uitbreiden, worden de diverse afwijkende culturele vormen die het communisme in de afgelopen eeuw heeft gevestigd – zoals moderne kunst, literatuur en denken; afwijkend amusement en levensstijlen; en de consumptiementaliteit – wereldwijd doorgegeven. Tijdens dit proces worden de tradities van verschillende etnische groepen verbroken en van hun oorspronkelijke betekenis ontdaan, wat resulteert in holle, ontaarde levensstijlen die gericht zijn op consumptie en winst en die, overal waar ze worden verspreid, de moraal en de samenleving afbreken.
Willi Münzenberg, de Duitse communistische activist en een van de oprichters van de Frankfurter Schule, zei: “We moeten de intellectuelen organiseren en ze gebruiken om de westerse beschaving te laten stinken. Pas dan, nadat zij al haar waarden hebben gecorrumpeerd en het leven onmogelijk hebben gemaakt, kunnen wij de dictatuur van het proletariaat opleggen.” [22] Inderdaad, zoals beschreven in eerdere hoofdstukken van dit boek, is het erfgoed van de Westerse beschaving vervangen door afwijkende moderne popcultuur, en zijn haar geestelijke waarden grotendeels omvergeworpen door varianten van het marxisme. Globalisering en globalisme brengen deze ontaarding naar alle uithoeken van de aarde.
Wereldwijd zijn de Verenigde Staten toonaangevend op politiek, economisch en militair gebied. Haar unieke positie op deze gebieden werkt door in de Amerikaanse populaire cultuur, die gemakkelijk door andere landen en regio’s is aanvaard en overgenomen. Na het infiltreren en corrumperen van het gezinsleven, de politiek, de economie, het recht, de kunst, de media en de populaire cultuur in alle aspecten van het dagelijks leven in de Verenigde Staten, maakte het communisme gebruik van culturele globalisering om deze gecorrumpeerde cultuur te exporteren. Gezien als de nieuwste, meest begeerlijke trends uit Amerika, verspreidde deze cultuur zich over de hele wereld. Via Hollywood-films leerden zelfs de inwoners van de verafgelegen conservatieve dorpen in het binnenland van China dat alleenstaand moederschap, buitenechtelijke affaires en seksuele bevrijding allemaal ‘normale’ aspecten waren van het leven in het ‘geavanceerde’ Westen. Rock ‘n’ roll werd razend populair over de hele wereld, van Ecuador in Zuid-Amerika, over Maleisië in Zuidoost-Azië, tot Fiji op de eilanden in de Stille Oceaan. In het onderwijs werd de ideologie die ten grondslag ligt aan het ‘Common Core curriculum’ – gecreëerd door cultureel marxisten – vrijwel onmiddellijk weerspiegeld in de Taiwanese schoolboeken. In een oogwenk was de Occupy Wall Street-beweging in New York te zien op televisieschermen in de meest afgelegen berggehuchten van India.
Culturele globalisering is de orkaan die de afwijkende cultuur van het Westen en de partijcultuur van communistische totalitaire regimes over de hele wereld doet waaien, en daarbij meedogenloos de traditionele waarden wegvaagt die de mensheid duizenden jaren lang hebben geleid.
a. De vernietiging van ‘s werelds culturele tradities
Elke etnische cultuur heeft unieke kenmerken en draagt de diepe invloeden van haar eigen bijzondere geschiedenis in zich. Ondanks de verschillen tussen de etnische gewoonten, nemen zij in hun tradities allemaal dezelfde door God geschonken universele waarden in acht. Na de Industriële Revolutie bracht de technologische ontwikkeling gemak, en tegelijkertijd werd de traditie door progressieven als achterlijk bestempeld. Alles afmeten aan moderniteit, nieuwheid en ’vooruitgang’ – of aan de vraag of het commerciële waarde heeft – is nu de norm.
Het communisme propageert waarden die nobel lijken, maar die er in werkelijkheid op gericht zijn de mensheid de traditionele waarden te laten opgeven en ze te vervangen door homogene en verslechterde moderne waarden. De huidige zogenaamde gemeenschappelijke waarden, gevormd door culturele uitwisseling in het proces van globalisering, komen niet uit een bepaalde traditie – het zijn moderne waarden. De elementen en waarden die door het globalisme worden overgenomen, moeten noodzakelijkerwijs afwijken van de traditie. Zij omvatten alleen de grofste elementen van het bestaande culturele erfgoed, alsmede de aspecten die gecommercialiseerd kunnen worden. Noties over het ‘gemeenschappelijk lot van de mensheid’ en ‘onze gemeenschappelijke toekomst’ zijn het resultaat van zulke afwijkende waarden.
De laagste norm die tijdens de culturele globalisering wordt erkend, manifesteert zich in de consumptiecultuur. Productontwerp en marketing, gedreven door economische belangen, zijn volledig gericht op het aanspreken van de basisinstincten van de consument. Het doel is de mensheid te beheersen door de oppervlakkige verlangens van de mensen te verleiden, te verwennen en te bevredigen.
Deze wereldwijde consumptiecultuur wordt gebruikt om de traditie op verschillende manieren te corrumperen. Ten eerste worden de unieke kenmerken en de betekenis achter een product, zoals die waren ontstaan uit de etnische cultuur, verwijderd. Met andere woorden, de traditie wordt aan producten onttrokken door deculturalisatie, of standaardisatie. Hoe meer een groep mensen vervreemd is van hun cultureel erfgoed en geloof, hoe vatbaarder zij worden voor zo’n versimpelde consumptiecultuur. Na verloop van tijd, door de globalisering, degraderen de gewoonten en de identiteit van deze groep mensen tot het lage niveau dat nodig is om een goedkope commerciële cultuur in stand te houden die gespeend is van betekenis en moraal.
Ten tweede hebben de gemondialiseerde media-industrie en haar monopolies communistische elementen in staat gesteld gemakkelijk gebruik te maken van de gedegenereerde ideeën achter producten. Zij maken reclame voor de oppervlakkige culturele aspecten van producten en introduceren de marxistische ideologie terwijl zij deze producten promoten. De verbastering van culturen door globalisering wordt zo een ander kanaal voor de bevordering van de communistische ideologie.
Ten derde wordt, onder invloed van een mondiale cultuur, de consumptiementaliteit de mainstreamcultuur van de samenleving. Reclames, films, televisieprogramma’s en sociale media bombarderen consumenten voortdurend met het idee dat zij geen echt leven leiden als zij bepaalde producten niet consumeren of bezitten, of niet op bepaalde manieren vermaakt willen worden. Het communisme gebruikt verschillende middelen en vormen van vermaak om mensen ertoe aan te zetten de bevrediging van hun basisverlangens na te streven. Naarmate mensen deze verlangens bevredigen, verwijderen zij zich van het spirituele vlak, waardoor zij binnen een paar korte generaties afwijken van hun lang gekoesterde goddelijke overtuigingen en traditionele waarden.
Aangezien het communisme zijn gedegenereerde ideologie snel verspreidt tegen de achtergrond van de globalisering, maakt het gebruik van de kuddementaliteit. Door veelvuldige blootstelling aan nieuwsmedia, sociale media, reclamespots, televisieshows en films, worden mensen gebombardeerd met verschillende anti-traditionele ideeën en verhalen. Hierdoor ontstaat de illusie dat dergelijke gedegenereerde trends een wereldwijde consensus vertegenwoordigen. Mensen worden geleidelijk gevoelloos voor de schade die deze ideologieën aanrichten, omdat verwrongen gedrag als modieus wordt gezien en mensen worden aangespoord om er trots op te zijn. Drugsmisbruik, seksuele bevrijding, ontaarde muziek, abstracte kunst, en nog veel meer worden allemaal op deze manier verspreid.
Moderne kunst is gedegenereerd en schendt alle traditionele definities van esthetiek. Sommige mensen wisten dit misschien al vanaf het allereerste begin, maar nadat moderne kunstwerken voortdurend in grote stedelijke gebieden worden tentoongesteld en tegen hoge prijzen worden verkocht, en wanneer de media regelmatig berichten brengen over duistere en vreemde werken, beginnen normale mensen te geloven dat zij degenen zijn die uit de mode zijn geraakt en dat het hun smaak in kunst is die moet worden bijgewerkt. Door deze trend leren mensen hun aangeboren gevoel voor schoonheid te ontkennen en accepteren ze de afzichtelijke esthetiek van gedegenereerde kunst.
Allerlei vormen van gedegenereerde cultuur, gemaskeerd als westerse cultuur, worden momenteel verspreid naar alle uithoeken van de wereld. Met name Hollywood is een belangrijke drager geweest van verschillende verhalen die voortkomen uit het cultuurmarxisme. De bijzondere kenmerken van de filmindustrie stellen haar in staat mensen onbewust haar waarden te laten accepteren. Zoals beschreven in hoofdstuk dertien, heeft film de kracht om meeslepende sferen, verhalen en persoonlijkheden weer te geven, waarbij het publiek wordt ondergedompeld in het gezichtspunt van de regisseur. Hollywoodfilms spelen een enorme rol in de vorming van de waarden en het wereldbeeld van het publiek.
In dit boek hebben we ook besproken hoe het culturmarxisme het westerse onderwijs heeft overgenomen (zie hoofdstuk twaalf), en hoe buitenlandse studenten die in westerse landen studeren op hun beurt zijn blootgesteld aan verschillende linkse ideologieën. Wanneer zij naar hun land terugkeren, verspreiden zij deze ideologieën, die als aantrekkelijk worden beschouwd omdat de westerse landen technologisch geavanceerder en economisch meer ontwikkeld zijn. Zo stuiten invasieve moderne tendensen op weinig weerstand wanneer zij zich verspreiden en de plaatselijke traditionele cultuur vernietigen.
Deze moderne globalistische waarden zijn ook overal verspreid geraakt en mainstream geworden via de bedrijfscultuur van multinationale ondernemingen. Hun bevordering van seksuele bevrijding heeft de morele waarden van de traditionele samenleving ernstig aangetast.
In 2016 kondigde een grote wereldwijde winkelketen aan dat hun winkelkleedkamers en -toiletten “vriendelijk zouden zijn voor transgenders,” wat betekent dat mannen naar believen de vrouwentoiletten of kleedkamers konden betreden als ze zichzelf als vrouw identificeerden. De American Family Association zei dat het beleid schadelijk was voor vrouwen en kinderen en riep consumenten op om het bedrijf te boycotten. Tot op heden heeft de belofte van de vereniging om de winkelketen te boycotten meer dan 1,5 miljoen handtekeningen ontvangen. [23] Boycot acties zijn echter onrealistisch geworden, omdat meer en meer bedrijven in de hele maatschappij een dergelijk beleid hebben aangenomen. Het communisme is in staat gebruik te maken van de kuddementaliteit omdat veel mensen geen sterke wil hebben. Zodra de mensheid afwijkt van door God gegeven tradities, wordt alles relatief en verandert het in de loop van de tijd. De situatie wordt rijp voor uitbuiting.
Onder de voorwaarden van de globalisering zijn de concepten van wederzijds respect en tolerantie voor verschillende nationale culturen mainstream geworden. Het communisme heeft hiervan gebruik gemaakt om het begrip tolerantie te verdraaien en van waarde-neutraliteit een ’wereldwijde consensus’ te maken, en aldus afwijkende ideeën te propageren.
b. De rol van de VN in de verspreiding van gedegenereerde waarden
Artikel 13 van het VN-Verdrag inzake de Rechten van het Kind bepaalt: “Het kind heeft recht op vrijheid van meningsuiting; dit recht omvat de vrijheid om inlichtingen en denkbeelden van allerlei aard, ongeacht grenzen, te zoeken, te ontvangen en door te geven, hetzij mondeling, schriftelijk of in druk, in de vorm van kunst, of door middel van enig ander medium naar keuze van het kind.” [24]
Sommige geleerden hebben gevraagd: Als ouders niet toestaan dat hun kinderen T-shirts dragen met Satanische symboliek, is dat dan een schending van de rechten van het kind? Hebben kinderen het recht om te kiezen hoe ze met hun ouders praten? Kinderen hebben misschien geen beoordelingsvermogen; als zij gewelddaden plegen of ethische normen overtreden, kunnen ouders hen dan straffen? Deze zorgen zijn niet ongegrond. In 2017 heeft Ontario, Canada, een wet aangenomen die ouders verbiedt om de wensen van hun kinderen met betrekking tot genderexpressie te ontkennen (d.w.z. dat kinderen hun eigen geslacht kunnen kiezen). Ouders die de gekozen genderidentiteit van hun kind niet accepteren, kunnen worden beschouwd als schuldig aan kindermishandeling, en hun kinderen zouden door de staat kunnen worden afgepakt. [25]
In 1990 maakte de Wereldgezondheidsorganisatie bekend dat homoseksualiteit geen geestesziekte was, wat de LGBT-beweging wereldwijd sterk verhevigde en aanwakkerde. Zuid-Afrika was het eerste land dat bij de VN-Mensenrechtenraad een nieuw verdrag indiende dat de erkenning van seksuele geaardheid en genderidentiteit als een indicator van de naleving van de mensenrechten moest worden gebruikt. Het verdrag, het eerste dat rechtstreeks gericht was op seksuele geaardheid en genderidentiteit, werd uiteindelijk aangenomen. In werkelijkheid normaliseert het verdrag wat vroeger als afwijkende ideeën werd beschouwd, door ze hetzelfde belang toe te kennen als natuurlijke rechten.
Het communisme gebruikt op deze manier de globalisering om de traditionele cultuur en morele waarden op een allesomvattende manier te vervormen en te vernietigen. Dit omvat het gebruik van ontwikkelde landen, mondiale ondernemingen, en internationale instellingen. Mensen worden ondergedompeld in het oppervlakkige gemak van een geglobaliseerde levensstijl, maar zijn zich niet bewust van de snelle transformaties die zich voltrekken op het niveau van ideologie en bewustzijn. In slechts enkele decennia hebben deze totaal nieuwe ideeën vele delen van de wereld overspoeld. Overal waar deze ideeën heengaan, verandert de cultuur – en zelfs de oudste en meest gesloten landen ontkomen er niet aan. Als deze trend doorzet, zal de beschaving zelf verloren gaan.
De traditionele cultuur is de wortel van het menselijk bestaan en een belangrijke waarborg voor de mens om morele normen te handhaven. Het is de sleutel voor mensen om terug te keren naar het rechtvaardige pad en gered te worden door hun Schepper. In het proces van globalisering is de traditionele cultuur verdraaid en geruïneerd door de arrangementen van het communistische spook. De morele crisis op lange termijn waarmee de menselijke beschaving wordt geconfronteerd is ongekend.
5. Handhaving van nationaal erfgoed en universele waarden
Verschillende nationaliteiten en landen bestaan al duizenden jaren. Hoewel zij verschillende regio’s bewonen, verschillende sociale vormen en politieke systemen hebben, verschillende talen gebruiken, en verschillende culturele en psychologische kwaliteiten hebben, delen zij allen gemeenschappelijke universele waarden. Deze universele waarden vormen de kern van de traditionele cultuur van alle etnische groepen.
Over de hele wereld, vooral na het einde van de Koude Oorlog, begonnen de vertegenwoordigers van het communisme in zowel het Oosten als het Westen de internationale politieke, economische en culturele uitwisselingen en samenwerking te gebruiken om de globalisering uit te breiden en te beheersen. Globalistische instellingen bevorderen gedegenereerde waarden in vrijwel elk land op aarde, en helpen het communistische spook bij de systematische vernietiging van universele waarden, traditionele cultuur en geloof in het goddelijke.
Door gebruik te maken van globalisering in combinatie met andere historische processen in de afgelopen eeuwen, heeft het communistische spook zijn macht in de mensenwereld sterk uitgebreid.
In de eerste helft van de twintigste eeuw grepen communisten de macht in Rusland en China, slachtten de culturele elites af en vernietigden de traditionele cultuur van deze twee enorme naties. Na de Tweede Wereldoorlog infiltreerde en controleerde het communistische kamp internationale organisaties als de VN, misbruikte het democratische procedures om meerderheden te vormen waarmee minderheden konden worden overwonnen, en gebruikte het geld om kleine landen voor zich te winnen in een poging de supranationale macht van de VN te gebruiken om zijn politieke systeem wereldwijd te verspreiden.
In de iets meer dan een eeuw sedert de opkomst van het communisme op het wereldtoneel zijn deze transnationale politieke en economische krachten een formidabele macht gaan uitoefenen en vormen zij een bedreiging voor soevereine naties overal ter wereld met het doel een wereldregering te vestigen.
Alleen met de terugkeer van de traditie kunnen de mensen hun nationale identiteit en soevereiniteit herstellen en een harmonieuze internationale omgeving tot stand brengen die wordt geregeerd door oprechte universele waarden. Dit zal de mensheid in staat stellen het communistische spook te verbannen en te leven onder de bescherming en genade van het goddelijke.
| Hoofdstuk zestien (Deel 2) | Hoofdstuk achttien (Deel 1) |
Referenties
1. Karl Marx en Friedrich Engels, “The German deology,” in Marx-Engels Collected Works, vol. 5 (1932), geraadpleegd via Marxists Internet Archive op 4 mei 2020, https://www.marxists.org/archive/marx/works/1845/german-ideology/index.htm.
2. Vladimir Lenin, ” The Third, Communist International”, in Lenin’s Collected Works, 4e Engelse editie, vol. 29 (Moskou: Uitgeverij Progress, 1972), 240-241, Marxists Internet Archive, geraadpleegd op 4 mei 2020, https://www.marxists.org/archive/lenin/works/1919/mar/x04.htm.
3. G. Edward Griffin, Angstige Meester: A Second Look at the United Nations (Appleton, WI: Western Islands, 1964), hfdst. 7.
4. William Z. Foster, Toward Soviet America (New York: Coward-McCann, 1932), chap. 5, Marxists Internet Archive, geraadpleegd op 4 mei 2020, https://www.marxists.org/archive/foster/1932/toward/06.htm.
5. James Bovard, “The World Bank vs. the World’s Poor”, Cato Institute Policy Analysis, nr. 92, 28 september 1987, https://object.cato.org/sites/cato.org/files/pubs/pdf/pa092.pdf.
6. Dani Rodrik, The Globalization Paradox: Why Global Markets, States, and Democracy Can’t Coexist (New York: Oxford University Press, 2011), 19.
7. Robert Atkinson, “Why the 2000s Were a Lost Decade for American Manufacturing,” IndustryWeek, 14 maart 2013, https://www.industryweek.com/the-economy/article/22006840/why-the-2000s-were-a-lost-decade-for-american-manufacturing.
8. US Bureau of Labor Statistics, “A Profile of the Working Poor, 2016,” BLS Reports, juli 2018, https://www.bls.gov/opub/reports/working-poor/2016/home.htm.
9. William F. Jasper, Global Tyranny … Step by Step: The United Nations and the Emerging New World Order (Appleton, WI: Western Islands Publishers, 1992), chap. 4.
10. J. Edgar Hoover, zoals geciteerd in Griffin, Fearful Master, 48.
11. Amity Shlaes, ” Communism Becomes Cronyism at the UN,” The Wall Street Journal, 24 oktober 1991.
12. Colum Lynch, ” China Enlists UN to Promote Its Belt and Road Project”, Foreign Policy, 10 mei 2018, https://foreignpolicy.com/2018/05/10/china-enlists-u-n-to-promote-its-belt-and-road-project.
13. Dore Gold, Tower of Babble: How the United Nations Has Fueled Global Chaos (New York: Crown Forum, 2004), 1-24.
14. Dore Gold, zoals geciteerd in Robert Chandler, Shadow World: Resurgent Russia, The Global New Left, and Radical Islam (Washington, DC: Regnery Publishing, 2008), 403.
15. Griffin, Fearful Master, chap. 11.
16. Norman Cousins, zoals geciteerd in Gary Benoit, “‘Earth Day’ – The Greatest Sham on Earth,” The New American, 21 april 2016, https://www.thenewamerican.com/tech/environment/item/23011-earth-day-the-greatest-sham-on-earth.
17. American Humanist Association, “Humanist Manifesto II” (Washington, DC: American Humanist Association, 1973), https://americanhumanist.org/what-is-humanism/manifesto2.
18. Hilary F. French, e.a., ” After the Earth Summit: The Future of Environmental Governance”, Worldwatch Institute 107, maart 1992.
19. Jasper, Global Tyranny, hfdst. 4.
20. Chandler, Shadow World, 401-403.
21. W. Cleon Skousen, The Naked Communist (Salt Lake City: Izzard Ink Publishing, 1958), chap. 12.
22. Willi Münzenberg, zoals geciteerd in Bernard Connolly, The Rotten Heart of Europe: Dirty War for Europe’s Money (Londen: Faber & Faber, 2013).
23. ” Sign the Boycott Target Pledge!” American Family Association, april 2016, https://www.afa.net/target.
24. Bureau van de Hoge Commissaris van de Verenigde Naties voor de Mensenrechten, “Verdrag inzake de rechten van het kind” (Genève: Verenigde Naties, 1989), https://www.ohchr.org/en/professionalinterest/pages/crc.aspx.
25. Grace Carr, ” Ontario Makes Disapproval of Kid’s Gender Choice Potential Child Abuse”, Daily Caller, 5 juni 2017, https://dailycaller.com/2017/06/05/ontario-makes-disapproval-of-kids-gender-choice-child-abuse.